ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΚΑΓΙΑΝΝΗ
Πόρτα λαϊκισμού
Σας υπόσχομαι ότι με το σημερινό σημείωμα ολο-
κληρώνεται η πληκτική... τριλογία που με ενέ-
πνευσε η εκλογή «αρχηγού» από τη λαϊκή βάση
στη Ν.Δ. Υπομονή...
Ολοι οι παρατηρητές, αναλύοντες και ακαταπαύ-
στως αναλυόμενοι, συμφωνούν ότι, ακολουθώ-
ντας αυτόν τον «δημοκρατικό» δρόμο, τα δύο με-
γάλα κόμματα, που κυβέρνησαν περίπου επί σα-
ράντα χρόνια (και προκοπή δεν είδαμε), μπαίνουν
αναγκαστικά σε μια διαδικασία εσωτερικών αλλα-
γών και μεταλλαγών. Αν αληθεύει αυτό, το ερώτη-
μα είναι προς ποια κατεύθυνση θα αναπτυχθούν
αυτές οι αλλαγές. Η πολιτική είναι ασφαλώς α-
πρόοπτη και εφευρετική και δύσκολα προβλέπε-
ται. Μπορούμε όμως να περιοριστούμε σε αυτά
που ήδη υπάρχουν, δρουν και φαίνονται.
Το ερώτημα είναι αν τα κόμματα, κυρίως τα δύο
μεγάλα, θα εξακολουθήσουν να λειτουργούν σαν
παρακατιανοί μεσάζοντες και διαπραγματευτές
(κοινώς «πλασιέ») μεταξύ κράτους και λαού, όπως
μέχρι τώρα ή θα αναζητήσουν έναν πραγματικά η-
γετικό ρόλο στην προσπάθεια του λαού να ανασυ-
γκροτήσει τις δικές του δυνάμεις προς μια ορι-
σμένη κατεύθυνση και ποια. Μέχρι τη Δικτατορία
τα «αστικά» κόμματα δρούσαν σαν εκλογικοί μη-
χανισμοί (πάντοτε αμαρτωλοί, αλλά και συχνότα-
τα... αρματολοί). Οι ηγεσίες τους όμως αποτελού-
σαν συγκροτημένα πολιτικά επιτελεία με σαφή ι-
δεολογία και σαφέστερους πολιτικούς σκοπούς,
τους οποίους υπηρετούσαν με γνώση, σχέδιο και
λειτουργική αυτονομία. Οι δεσμοί με κοινωνικές
ομάδες και συμφέροντα ασφαλώς υπήρχαν, αλλά
και αυτοί ωθούσαν προς την ίδια κατεύθυνση. Για
παράδειγμα, οι πασίγνωστοι δεσμοί με τον Μπο-
δοσάκη δεν προωθούσαν μόνο τα κέρδη του τε-
λευταίου, αλλά μαζί με αυτά, και την ανάπτυξη
της χώρας προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση,
καλή ή κακή.
Λέγεται ότι μετά το 1974, όταν στενοί συνεργάτες
του Κωνσταντίνου Καραμανλή τού έλεγαν ότι η νε-
οσυσταθείσα Ν.Δ. έπρεπε να οργανωθεί ως κόμ-
μα και να οργανώσει τη «λαϊκή» της βάση, εκείνος
δυσανασχετούσε και αντιστεκόταν. Φοβόταν μή-
πως το κόμμα «του» χάσει την αυτοτέλειά του και
δεν είχε καθόλου άδικο. Ομως το γεγονός που α-
νέτρεψε όλα τα μέχρι εκείνη τη στιγμή πολιτικά
δεδομένα και η πραγματική τομή στα μεταπολι-
τευτικά μας πράγματα ήταν η εισβολή του Ανδρέα
Παπανδρέου στον πολιτικό στίβο. Εκείνος ήταν
που εγκαινίασε τα μεγάλα, ετερόκλητα και συχνά
αλλοπρόσαλλα «ανοίγματα» στον λαό, ταυτίζοντας
το κόμμα και τη δημοκρατία με τον λαό. Ετσι άνοι-
ξε διάπλατα η πόρτα στον λαϊκισμό και πέρασαν ε-
πίσημα και ομολογημένα ως δυναμικοί διαμορφω-
τικοί παράγοντες της πολιτικής, όχι η αντιπαράθε-
ση των μεγάλων ταξικών κατευθύνσεων (όπως κά-
νει ότι πιστεύει η Αριστερά), αλλά τα πλέον αντι-
φατικά και αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα,
μεγάλα και μικρά. Το αποτέλεσμα ήταν άμεσο: η
πολιτική έχασε την αυτοτέλειά της, τα κόμματα
μεταβλήθηκαν σε μεσάζοντες, με πολυσυλλεκτική
σύνθεση και με πολιτική κατ’ ανάγκη πολυσυλλε-
κτική. Αυτές τις μέρες, το ΠΑΣΟΚ ζει τον εκλογικό
του θρίαμβο με αλλεπάλληλα δράματα εσωτερι-
κής αντινομίας και διχασμού.
Πιστεύω ότι με την εκλογή «αρχηγού» από τη λαϊ-
κή βάση των «αρχηγών» των δύο μεγάλων και πο-
λυσυλλεκτικών κομμάτων από τη λαϊκή βάση ανοί-
γει μια δεύτερη μεγάλη πόρτα, από την οποία θα
εισβάλει στην πολιτική ο αντιφατικός λαϊκισμός
και θα ενισχυθεί ο αρχηγικός δικομματισμός.
Δεν πειράζει. Είναι μια κομψή μέθοδος αμοιβαίας
εξαπάτησης λαού και Πολιτικής...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου